حال دل

نشسته‌ام سر میزم، روز اول هفته است، اعلامیه‌ی مدینه را می‌خوانم، به "هیچ کس نمی تواند جریان تحصیل و کسب دانایی را از ما بگیرد" که می‌رسم می‌زنم زیر گریه، خوشحالم که بقیه هنوز نیامده‌اند و کسی هق‌هقم را نمی‌شنود...

۵۰ دانش‌آموز شهید، ۱۰۰ دانش‌آموز مجروح، بای ذنب؟