حال دل

پر از احساسات بد و متناقضم. ترکیبی از نگرانی، دودلی، عذاب وجدان، غم، دلشوره، احساس دوست نداشتن خود. کم پیش میاد دچار این احساسات بشم ولی وقتی اتفاق میفتن خیلی آزاردهنده ان. 

چرا الان خودم رو دوست ندارم؟ چون طبق معیار هام حدود یک هفته هست که هیییچ کار مفیدی انجام ندادم. یکی از من ها سعی میکنه بقیه رو دلداری بده که اصلن مهم نیست، ولی من عذاب وجدان خیلی قوی تره!

(منظورم از کار مفید فقط کار درسی یا همچین چیزایی نیست، من کاری که باعث بشه شادتر شم و یا احساس خوب بهم دست بده رو هم مفید میدونم؛ حتی دیدن یه فیلم. ولی این هفته به معنای واقعی کلمه هیچ کار مفیدی نکردم!)

راهنمایی که بودم دبیر زبانمون گفته بود قبل از کلاس معنی لغت های درس رو از دیکشنری دربیاریم. اول راهنمایی برای اکثر بچه های کلاسمون اولین مواجهه با زبان بود، من کلاس زبان رفته بودم و برای همین معنی لغت ها رو بلد بودم. بیشتر بچه ها زنگ تفریحای قبل از زبان میومدن سر میز ما و ازم معنی لغت ها رو می پرسیدن. یه بار که یکی از بچه های کلاس که تو همون عالم نوجوانی برام رقیب درسی محسوب میشد اومده بود تا معنی کلمه های جدید رو بپرسه، یهو با خودم گفتم چرا باید بهش بگم؟ من این همه رفتم کلاس زبان و زحمت کشیدم، بعد اون اینقدر راحت به جای اینکه طبق حرف معلممون تو خونه از دیکشنری استفاده کنه از من بپرسه؟ بعد بهش گفتم که نمیگم! خودت باید پیدا میکردی! تعجب کرد و ناراحت شد و رفت. و از همون لحظه وجدانم درد گرفت و هنوزم دردش نیفتاده! اولین و آخرین بارم بود ولی هنوز هم پشیمونم و هیچ وقت نتونستم ازش معذرت خواهی کنم.(هرچند فکر نمیکنم بعد از 10 سال یادش مونده باشه) بعد از این اتفاق تصمیم گرفتم هیچ وقت این کار رو تکرار نکنم. خیلی وقت ها بدون اینکه کسی ازم بخواد سعی کردم کمکش کنم. فهمیدم کمک کردن به بقیه چیزی از من کم نمیکنه، فقط ممکنه دیگران رو بالاتر ببره، و این نهایت خودخواهی و کوته نظری من رو میرسونه که بخوام فقط خودم بالا باشم!

در مزحله ای هستم که داغی صورت و چشمام رو حس میکنم. گلوم سوزش خفیفی داره. شدیدا خوابم میاد؛ و هر لحظه به خودم میگم الان وقت سرماخوردن نیست. نه، وسط این همه بدبختی نه.

داشتم فکر میکردم که من آدم پایان ها و تموم شدن ها نیستم. از اون دست آدم هام که وقتی مهمونی های بزرگ تموم میشن احساس افسردگی میکنن، وقتی یهو همه جا خلوت میشه و همه جا آثار مهمونی باقیه غصشون میگیره. برگشتن به روال عادی زندگی برام سخته. حالا فرق چندانی نداره که اون چیزی که روال زندگی رو از حالت عادیش خارج کرده کوچیکه یا بزرگ، آی او آیه یا ای سی ام یا حتی مسافرت! اون احساس شب آخر واقعا آزاردهنده است برام! حالا تو آی او آی شدیدترین حالتش بود، چون علاوه بر دلتنگی های معمول، خداحافظی هایی داشت که بعید بود سلام دوباره ای (از نوع حضوری) درپی داشته باشن! 

چاره قطعا این نیست که شروع نکنم تا به پایان نرسم. امیدوارم این حالتم تعدیل بشه.

پریشب که قبل از خواب تفأل زدم به حافظ این غزل اومد. قبلا نشنیده بودم این رو و خیلی به دلم نشست! انقدر که حفظش کردم(لازم به ذکره که بنده از بعد دبیرستان که شعر حفظی داشتیم تا حالا شعر حفظ نکرده بودم :-" )

دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

چیست یاران طریقت بعد از این تدبیر ما؟

ما مریدان روی سوی قبله چون آریم چون

روی سوی خانه ی خمار دارد پیر ما؟

در خرابات طریقت ما بهم منزل شویم

کاین چنین رفتست در عهد ازل تقدیر ما

عقل اگر داند که دل در بند زلفش چون خوشست

عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما

روی خوبت آیتی از لطف بر ما کشف کرد

زان زمان جز لطف و خوبی نیست در تفسیر ما

با دل سنگینت آیا هیچ درگیرد شبی

آه آتش ناک و سوز سینه ی شبگیر ما؟

تیر آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش

رحم کن بر جان خود، پرهیز کن از تیر ما

آخه شما سه بیت آخرو ببینید! مگه میشه اینقدر قشنگ؟

+داشتم فکر میکردم به جای این تفال های شبانه شروع کنم از اول حافظ رو بخونم. حدود 500 تا غزل داره دیوان حافظ که اگه تقریبا شبی یه دونه بخونم حدود دو سال طول میکشه تموم شه. 

هفته پیش بود، نشسته بودم پای لپ تاپ، تلفن زنگ زد. تلفن روی میز منه تو اتاق. خب معمولن هیچ کس زنگ نمیزنه به تلفن خوابگاه، به جز بچه های اتاق بالایی که مثلن کی شام بخوریم، یا سرپرستی که بپرسه هستیم یا نه. خلاصه که گوشی رو برداشتم و یه "آقا" الو گفت. این یکی که اصلن امکان نداشت، تقریبا مطمئن شدم مزاحمه، خصوصن که مثلن همون اول نپرسید منزل فلانی که بفهمم اشتباه گرفته. یه جور سرد و تندی جواب دادم، تا گفت رعنا خانوم هست؟ اینجا بود که شناختمش.. بابا بود! خیلی ناراحت شدم که اونجوری حرف زده بودم. کلی باهاش حرف زدم و خیلی خوشحال بودم چون غیرمنتظره بود بابا به تلفن اتاق زنگ بزنه.

چند وقت پیش تو سایت national geography یه مقاله درباره اورشلیم خوندم. دوست دارم یه روز برم اورشلیم(هرچند میدونم نمیشه)، منو یاد کتاب راز تولد یوستین گردر میندازه! اسمش تو دهن خیلی قشنگ میچرخه آدم دوست داره هی تکرارش کنه، اورشلیم، اورشلیم..!

تو این عکس مسلمونا دارن از نمازجمعه تو مسجدالاقصی برمیگردن: 

مسجدالاقصی هم یکی از جاهایی که واقعا دوست دارم ببینمش و توش نماز بخونم:

عکسای جالبی داشت مقاله، اتمسفر شهر خیلی جذاب به نظرم اومد:

 

هرچند از بچگی از یهودیا میترسم. نمیدونم چرا، شاید به خاطر فیلم چشمان آبی زهرا باشه!. هنوزم خیلی از سکانسای اون فیلم رو خیلی واضح به یاد دارم و واقعا هم ترسناکن برام! حتی یه مدت بچگیام خوابشو میدیدم!! چرا این فیلم رو دیدم انصافن؟ :))) آهان یه فیلم دیگه هم دیدم از تلویزیون، شکارچی شنبه!! اونم واقعا بی تاثیر نبوده در حسم نسبت به یهودیا. یا شاید خاطرات مامان که از بچگیاش تعریف میکنه که مادربزرگش میگفته سمت جهود نره چون بچه ها رو میخوره :)) کسی چی میدونه شایدم همه اینا با هم!

هفته سختی داشتم، کم خوابیدم و وقتی خوابیدم هم خواب میدیدم دارم کد میزنم :) ولی خدا رو شکر تموم شد!

+یه نکته ای که خیلی بهش برخوردم تو کد زدن اینه که یه وقتایی همینجوری بدون فکر شروع میکنی کد یه چیزی رو بزنی، بعد هی وسطاش یادت میفته یه چیزی باید اضافه کنی یا یه جایی رو تغییر بدی، تهش هم یه کد درهم بر هم داری که کار هم نمیکنه! ولی دلت نمیاد پاکش کنی، دلت نمیاد از اول بزنی.. اینجا دو تا راه داری، همینجوری روش کار کنی و وصله پینه هاشو بیشتر کنی تا بالاخره کار کنه، یا اینکه دلو بزنی به دریا و از اول شروع کنی و تر تمیز بزنی. تو زندگی واقعی خیلی وقتا اینطوری میشه. اگه راه اول رو انتخاب کنی تهش ممکنه کار کنه ولی انقدر درهمه که خودتم ازش سر در نمیاری.. انتخاب راه دوم سخته ولی نتیجه بهتری داره!

+حوصله ی جمعه رو ندارم. ندیده و نشناخته؟ :/