حال دل

یکی از جوانب دنیای امروز که فکر می‌کنم کمتر به آن پرداخته می‌شود این است که بهترین بودن یا حتی جزو بهترین‌ها بودن سخت و سخت‌تر و حتی ناممکن شده. هر چیز و مهارتی را پیدا کنی که به نظرت در آن خوب هستی، ظرف چند ثانیه در اینترنت هزاران نفر می‌بینی که در آن کار هزار برابر بهتر از تو هستند. قبل از اینترنت و عصر ارتباطات آدم‌ها خودشان را با آدم‌های دیگر در همان جامعه‌ی نزدیک دور و برشان مقایسه می‌کردند، ولی حالا برای هر چیزی یک لیدربرد جهانی هست که چند میلیارد آدم دارد. یک عالمه آدم دیگر هستند که از تو بیشتر ورزش می‌کنند، غذای سالم‌تری می‌خورند، در کارشان موفق‌ترند، بیشتر کتاب می‌خوانند، بیشتر می‌دانند، بیشتر سفر می‌روند و هزاران بیشتر دیگر. خیلی‌ها می‌گویند که ظاهر زندگی مجازی آدم‌ها را نباید با باطن زندگی خود مقایسه کرد و خیلی‌ها در اینترنت فقط تظاهر می‌کنند. ولی به نظرم این حرف‌ها فقط قشنگند، واقع‌بینانه نیستند. قبول دارم کلی از آدم‌ها خصوصا در اینستاگرام نمایشی از آنچه نیستند راه انداخته‌اند، ولی من اصلا راجع به اینستاگرام حرف نمی‌زنم. حقیقت این است که دنیا فلان‌قدر جمعیت دارد و احتمالاتی هم به قضیه نگاه کنیم بهمان‌قدرشان از تو بهترند. تنها راهش این است که قبول کنی یک آدم معمولی متوسط هستی، (تازه همین متوسط بودن هم خیلی خوش‌شانسی می‌خواهد!) که صد البته به عمل کار برآید به سخن‌دانی نیست!

پ.ن: من منکر خوبی‌های این موضوع نیستم ها! اتفاقا معتقدم مثلا سرعت پیشرفت علم در زمان ما مرهون همین است که همه‌چیز با سرعت و در این لیدربرد جهانی مقایسه و استفاده می‌شود و هزار بار چرخ از نو اختراع نمی‌شود. ولی به هرحال این خوبی‌ها چیزی از دردش کم نمی‌کند!