حال دل

راهنمایی که بودم دبیر زبانمون گفته بود قبل از کلاس معنی لغت های درس رو از دیکشنری دربیاریم. اول راهنمایی برای اکثر بچه های کلاسمون اولین مواجهه با زبان بود، من کلاس زبان رفته بودم و برای همین معنی لغت ها رو بلد بودم. بیشتر بچه ها زنگ تفریحای قبل از زبان میومدن سر میز ما و ازم معنی لغت ها رو می پرسیدن. یه بار که یکی از بچه های کلاس که تو همون عالم نوجوانی برام رقیب درسی محسوب میشد اومده بود تا معنی کلمه های جدید رو بپرسه، یهو با خودم گفتم چرا باید بهش بگم؟ من این همه رفتم کلاس زبان و زحمت کشیدم، بعد اون اینقدر راحت به جای اینکه طبق حرف معلممون تو خونه از دیکشنری استفاده کنه از من بپرسه؟ بعد بهش گفتم که نمیگم! خودت باید پیدا میکردی! تعجب کرد و ناراحت شد و رفت. و از همون لحظه وجدانم درد گرفت و هنوزم دردش نیفتاده! اولین و آخرین بارم بود ولی هنوز هم پشیمونم و هیچ وقت نتونستم ازش معذرت خواهی کنم.(هرچند فکر نمیکنم بعد از 10 سال یادش مونده باشه) بعد از این اتفاق تصمیم گرفتم هیچ وقت این کار رو تکرار نکنم. خیلی وقت ها بدون اینکه کسی ازم بخواد سعی کردم کمکش کنم. فهمیدم کمک کردن به بقیه چیزی از من کم نمیکنه، فقط ممکنه دیگران رو بالاتر ببره، و این نهایت خودخواهی و کوته نظری من رو میرسونه که بخوام فقط خودم بالا باشم!