حال دل

همیشه سعی کرده ام از اطرافیانم توقع زیادی نداشته باشم. از آدم هایی که دائم گله دارند بی زارم و همیشه تلاش میکنم انتظاراتم را از دیگران پایین بیاورم تا بعدش از کوتاهیشان ناراحت نشوم. بعضی ها را میشناسم که مدام غر میزنند و گله میکنند، چرا بهم زنگ نزدی؟ چرا برای تولدم فلان کارو نکردی؟ چرا دیر جوابم رو دادی؟ چرا چرا .. بعد از مدتی که میشناسمشان سعی میکنم روابطم را با این آدم ها محدود کنم، چون دوستی با آنها برابر است با استرس و ترس مدام از ناراحت شدنشان. اما حالا جنبه ی دیگری از این ویژگی به نظرم رسیده. مردم همیشه سعی در راضی نگه داشتن این آدم ها دارند! تلاش میکنند بهشان برنخورد! مواظبند ناراحت نشوند! بله، من احترام از روی ترس را دوست ندارم، اما وقتی میبینی دیگران چون میدانند تو ناراحت نمیشوی تلاشی در این جهت نمیکنند و انگار برایت ارزش قائل نیستند بسیار ناراحت کننده است. حقیقت این است که ناراحت میشوم، شاید خیلی بیشتر از بقیه حتی، ولی صرفا به روی خودم نمی آورم، صرفا دوست ندارم دیگران را ناراحت کنم. فهمیدنش اینقدر سخت است؟ حتی الان هم چون میدانم برخی از دوستانم خواننده خاموش اینجا هستند سربسته مینویسم، باز هم برای اینکه مبادا ناراحت شوند!