حال دل

آهنگ امروز

این روزها کتاب Invisible Women رو می‌خونم. طبق توضیح روی جلد، در مورد تبعیضات داده‌ای در مورد زنان در دنیایی که برای مردان طراحی شده است. هنوز فقط دو فصل خوندم ولی بی‌اندازه کتاب خوبیه. به نظرم خوندنش برای هرکسی(زن و مرد) واجبه. فعلا تو همین دو فصل دو بار از وین به عنوان شهری که تونسته برابری رو در ساختار شهریش رعایت کنه مثال زده. برای خود من خیلی جالب بود. فکر می‌کردم اینکه وین بهترین شهر برای زندگی انتخاب می‌شه مربوط به فضای سبز و هوا و وسایل نقلیه‌ی عمومی و این جور چیزهاست. تا به حال به اینکه چطور ساختار یه شهر می‌تونه برای زنان تبعیض‌آمیز باشه فکر نکرده بودم. بذارید مثالی که امروز خوندم رو توضیح بدم.

چندین سال پیش یه پژوهش میدانی در وین مشخص می‌کنه که از سن ده سالگی به بعد تعداد دخترهایی که از پارک‌های بازی عمومی استفاده می‌کنن به طرز قابل توجهی افت پیدا میکنه. طی پژوهش‌های آتی متوجه می‌شن که در پارک‌های بازی که به صورت یک تکه طراحی شدن، پسرها به پارک مسلط می‌شن و دخترها اعتماد به نفس کافی برای ورود و شکستن این تسلط ندارن، پس از پارک استفاده نمی‌کنن. برای حل این مشکل پارک‌ها رو به صورت چند تکه‌ی متصل به هم می‌سازن. به این ترتیب تسلط کامل یک گروه شکسته می‌شه و نتیجه کاملا مثبته: رشد قابل توجه تعداد دخترها در پارک‌ها. امروزه همه‌ی پارک‌های وین از این شکل پیروی می‌کنن. نویسنده چیز جالبی می‌گه. می‌گه مسئولان شهری وین نیومدن بگن خب، دخترها متفاوتن و لابد از این سن به بعد دوست ندارن برن پارک بازی کنن. بلکه سعی می‌کنن علت رو پیدا کنن و بعد براش راه حلی عملی ارائه بدن! چیزی که در خیلی از مسائل مربوط به زنان اتفاق نمیفته. همیشه راحت‌ترین راه انتخاب می‌شه، زن‌ها و مردها متفاوتن. پس مشکلی وجود نداره که بخوایم حلش کنیم.

وقتی کتاب رو تموم کردم احتمالا بیشتر ازش بنویسم. کتاب خوبیه ولی پر از درد برای من. درد اینکه یادم نیست از چه سنی دیگه توی پارک‌ها احساس امنیت نمی‌کردم بدون اینکه بدونم چرا. درد تمام تبعیض‌های آشکار و پنهان، کوچک و بزرگ علیه زنان.