حال دل

ویسایت وارم‌شاورز (warmshowers) یک چیزی شبیه کوچ‌سرفینگ است، اما مخصوص دوچرخه‌سواران. همیشه دوست داشتم میزبان دوچرخه‌سواری باشم و پای حرف‌ها و تجربه‌هایش بنشینم. حالا که دیگر خوابگاه نیستم و مهمان داشتن راحت‌ است، دیشب رفتم توی پروفایلم و گزینه پذیرای مهمان را فعال کردم. امروز صبح اولین درخواست را گرفتم: اتی، که از فنلاند تا ترکیه رکاب می‌زند. حالا در چک است و پنجشنبه می‌رسد وین. پیامش بسیار محترمانه و صمیمی بود. پروفایلش هم. ولی عکسش: 

پیام دادم و عذرخواهی کردم و گفتم فقط مسافران خانم را می‌پذیرم. بعد رفتم توی پروفایلم این را اضافه کردم. (یادم رفته بود قبلا بنویسم..) پیام داد و عذرخواهی کرد و گفت الان دوباره پروفایلم را دیده و ببخشید که با دقت نخوانده بودم. دیگر رویم نشد بگویم تازه اضافه کردم.. :(

برنامه‌ی سفری با دوچرخه دارم، از پاسااو(در مرز اتریش و آلمان) تا وین. هنوز تاریخش را مشخص نکرده‌ام ولی اواخر آگست یا اوایل سپتامبر. دنبال همسفر هستم. هرچند اگر پیدا نشود، تنها می‌روم. توی همین وارم‌شاورز نوشتم چه برنامه‌ای دارم، و گفتم اولین سفرم با دوچرخه است. یک ساعت بعد، ماتیک پیام داد. گفت که از ایده‌ام خوشش آمده و اگر دوست داشته باشم می‌خواهد همراه شود. گفت که اهل اسلونی است و  در استرالیا، نیوزلند، و اروپا سفر رفته و از آمستردام تا لوبلیانا رکاب زده. اسمش را گوگل کردم، و دیدم قهرمان چند دوره دوچرخه‌سواری در اسلونی است و حتی پیج ویکیپدیا دارد. توی وارم‌شاورز هم چهار صفحه ریویوی فقط مثبت دارد از مسافرانی که خانه‌اش بوده‌اند یا او مهمانشان بوده. همه‌ چیز عالی! ولی من می‌ترسم. اولا که من بار اولم است و همسفر شدن با یک دوچرخه‌سوار حرفه‌ای خجالت‌آور. احتمالا سرعتم نصف او هم نباشد. ولی مساله‌ی اصلی این است که می‌ترسم از همسفر شدن با یک مرد غریبه، و حتی اگر نترسم هم نمی‌توانم و تنها رفتن را ترجیح می‌دهم! خیلی خوب می‌شود اگر یک دختر دیگر هم پیدا شود و سه نفر شویم. هیچ وقت از دختر بودنم ناراضی نبوده‌ام، جز در این دست موارد. تصور اینکه اگر پسر بودم چقدر راحت‌تر و بی‌پرواتر می‌توانستم تجربه کنم ناراحتم می‌کند.

شما جای من باشید چه کار می‌کنید؟