حال دل

اسپاتیفای روی شافل بود که رسید به آهنگی از نامجو. اولین ثانیه‌هایش که پخش شد پر از احساس خوب شدم. پرت شدم به روزهای کارشناسی که تمام راه تهران تا خانه و خانه تا تهران را نامجو گوش می‌کردم. آهنگ‌های نامجو برایم پر از خاطره هستند. ولی از چندین ماه پیش که بحث‌های اتهامات او به آزار جنسی مطرح شد و حواشی بعدش و انتشار آن فایل صوتی[1]، دیگر به هیچ کدام از آهنگ‌هایش گوش نکردم. نه این که مجبور باشم، ناخودآگاه وقتی به یکی از آهنگ‌هایش می‌رسیدم یاد این داستان‌ها می‌افتادم و ردش می‌کردم. حالا اما بعد از چند ماه وقتی "شیرین" پخش شد، اولین چیزی که یادم افتاد خاطراتم بود.

بحث جدایی هنر و هنرمند معمولا بحث داغی بوده است و موافقان و مخالفان خودش را دارد. من می‌دانم مثلا چند ماه پیش که جریان نامجو داغ بود خودم نمی‌توانستم از آهنگ‌هایش لذت سابق را ببرم. اما حالا که در ذهنم کمرنگ شده حس بدم موقع گوش دادن به آهنگ‌هایش هم کمرنگ شده، ولی از بین نرفته. چند ماه پیش مخالف جدایی هنر و هنرمند بودم. الان؟ نمی‌دانم.