حال دل

داشتم موهامو شونه میکردم. مامان اومد تو اتاق گفت میخوای موهاتو ببافم؟ گفتم آره. همیشه میگم آره. 

الان تو خوابگاهم؛ ازش دورم؛ ولی دستهاش رو لابه لای موهام حس میکنم. دلم نمیاد موهامو باز کنم.. 

امروز با بچه ها رفتیم سینما. میخواستیم نگار ببینیم اما دیر رسیدیم و سانسش رو از دست دادیم و گزینه ی بعدی زرد بود. 

اولین چیزی که در فیلم بولد بود "بدبختی" بود! انقدر بدبختی پشت بدبختی میومد که دیگه به خودت میگفتی از این بدتر چی میتونست اتفاق بیفته؟ و بعد سکانس بعدی اتفاق بدتری می افتاد.. به نظرم چیزی که سینمای ما بهش نیاز داره کمی شادیه، کمی امید به زندگیه. به شخصه یکی دو سال اخیر به جز اکسیدان که خب فیلم طنز بود، هرچی تو سینما دیدم اشکمو درآورده. قبول دارم مشکلات اجتماعی باید مطرح بشن و سینما یکی از بهترین ابزارهاست برای این مطرح شدن، ولی این همه سیاهی هم خوب نیست.

سکانسی که از فیلم دوست داشتم اونجایی بود که نهال از ماشین پیاده شده و با تلفن حرف میزنه، بعد درحالی که ماتش میبره از پشت سرش یه بلدزر داره خاک میریزه. انگار نهاله که داره فرو میریزه؛ نهاله که داره خاک بر سر میشه.. بعد تو سکانس بعدی معلوم میشه که چی شده پشت تلفن. هنرمندانه بود.

پی نوشت: بدی دیگه این فیلم ها واسه منی که به ابراز عشق ها شک دارم اینه که شکم پررنگ تر میشه. که مردی که فکر میکنی واقعا عاشقه هم الکی بوده.. دردناکه!

تو چرا انقدر خوبی؟ 

[برای بار اِن اُم کُلد لیتل هارت را پلی میکند]

هربار که میام خونه یادم میفته چقدر بودن تو جایی که تک تک اعضاش عاشقانه و بی چشم داشت دوستت دارن قشنگه، چقدر خوبه که تو این دنیای بزرگ و گاهن سرد، مطمئن باشی چهار نفر هستن که براشون مهم ترینی! چقدر دردناکه که این روزها انقدر ازشون دورم و چقدر دردناک تر که میخوام دورتر بشم..

اون موقع ها که از مدرسه با رضوانه برمیگشتیم و مامان و فرشته خونه بودن و بابا هم یه کم بعد میرسید و ناهار آماده بود چقدر دور به نظر میان!

خدابا شکرت بابت داشتن مامان و بابا و خواهرام که هر کدوم یه تیکه از وجودمن، دلیل نفس کشیدنمن..

وقتی کاری رو انجام میدم که بخش اجبارش پررنگ تر از علاقمندیم باشه، ناخودآگاه تمرکزم رو از دست میدم و مثلا به خودم میام و میبینم دارم تو ویکیپدیا راجع به یه چیز پرت مطلب میخونم یا ..

امروز کوییز هوش دارم و واسه اینکه حواس پرتی رو به حداقل برسونم رفتم تو کانالی که تازه پیدا کردم و فقط پیانو بیکلام میذاره و همراه هوش پیانو گوش میدم(چون آهنگ غیر بیکلام(کلام دار؟ ) گوش دادن همانا و حواسپرتی همان، و یهو میبینم دارم میخونم فلان خواننده چرا فلان آهنگو خونده و شان نزول چی بوده..) بعد یهو یه آهنگ اومد که اولش یاد باربی و دریاچه قو افتادم(بله، یه زمانی در کودکی همه انیمیشنای باربی رو دیده بودم:-" )و بعدش یاد هری پاترها. رفتم دیدم اتفاقا اسم آهنگ دریاچه قو هست، ولی چرا من حس میکنم اینو تو هری پاترها هم شنیدم؟ طبق معمول از گوگل کمک گرفتم و سرچ کردم: Tchaikovsky swan lake harry potter، بعد وارد این لینک شدم و خوشحال که یکی دیگه هم مثل من فکر میکرده :)) ولی داستان به همین جا ختم نمیشه، چون وارد لینک یوتیوبی شدم که گذاشته بود و وای از وقتی که اتفاقی وارد یوتیوب شم :)) سریعا بستم البته پنجره رو!

 گاهی میترسم از اینکه یوتیوب و گوگل و اینستاگرام انقدر من و علایقم رو میشناسن.. انقدر که فکر نکنم هیچ کدوم از دوستام بشناسنم! 

Tchaikovsky, swan lake

دریافت

خواب بعد از نماز صبح رو خیلی دوست دارم، خصوصن تو هوای نیمه سرد پاییز.. امروز اما نخوابیدم بعد نماز. دو هفته ای میشه که صبح ها با عطیه میریم نماز جماعت. امروز بعد نماز عطیه میخواست املت درست کنه و در نتیجه منم نخوابیدم و با هم املت خوردیم و بعدشم یه تانکر چای :) بعدشم دیگه حیفم اومد بخوابم! زشته اصلن :)) 

این روزها رو خیلی دوست دارم، آدم های دور و برم رو  خیلی دوست دارم، احساس دوست داشتن شدید پیدا کردم نسبت به همه چیز.. هم اتاقی های عزیز دلم، بچه های بالا، بچه های دانشگاه، دانشکده، آسانسور دانشکده، استادا، طبقه هشت، پله های طبقه 9، لابی، آکواریوم، ابن سینا، حوضش، سلف، خانومای سلف، سرپرستا.. همه چیز! انگار دارم دور شدنشونو هرلحظه میبینم و میخوام نگهشون دارم.. انگار میخوام یه کیف هرمیون داشته باشم و همه رو توش جا بدم و با خودم ببرم هرجا که میرم، هرجا که دوسال بعد خواهم بود.. دیروز بی دلیل مهسا رو بغل کردم و گفت رعنا این چند روزه چقدر مهربون شدی :))

با اینکه استرس هست، نگرانی هست و احساس ایستادن وسط یه ماراتون هست، ولی با همه اینا بزرگترین نگرانی من کمرنگ شدن دوستی هامه.. فراموش شدن و فراموش کردنه.. نمیدونم، شاید چون یه بار در گذر از دبیرستان به دانشگاه این کمرنگ شدنها رو به عینه دیدم. دوست دارم بهش فکرنکنم، ولی هربار که دو تا اتاق با هم برای ناهار و شام جمع میشیم و ساعتها گپ میزنیم و چرت و پرت میگیم به این فکر میکنم که دوسال بعد کجاییم؟ هربار که دسته جمعی فال حافظ میگیریم و تفسیرای عجیب غریب ارائه میدیم به این فکر میکنم که آیا آدم هایی دوست داشتنی تر برای دوستی پیدا خواهم کرد؟ آدم هایی انقدر شبیه به خودم و انقدر متفاوت؟

و به این فکر میکنم که چطوری میتونم دوستی هامو به همین شکل حفظ کنم؟ اصلن شدنیه؟ یا قانون طبیعت حکم میکنه که همه چیز عوض بشه؟